Η πολιτική των σλόγκαν

Σε κανονικές συνθήκες, η έλευση στην «κεφαλή» ενός πολιτικού κόμματος, του 35άρη πολιτικού Αλέξη Τσίπρα, θα έπρεπε να μας γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας μας. Αν σκεφτούμε τις ηλικίες των πολιτικών στην Ελλάδα, σίγουρα θα απελπιστούμε… «Πότε θα απαλλαγούμε από δαύτους» σκέφτεται ο μέσος Έλληνας.


Δυστυχώς όμως θα οδηγηθούμε σε λάθος συμπεράσματα, αν λάβουμε υπ’ όψιν μόνο την ηλικία σαν κριτήριο πολιτικής επιλογής. Τελικά, όσο ρατσιστικό είναι να κρίνουμε τους πολιτικούς μας ως γερασμένους και κορεσμένους, το ίδιο ρατσιστικό είναι και να επιζητούμε την πολιτική ανανέωση σε πρόσωπα, από πολιτικούς νέας γενιάς. Το ζητούμενο ήταν, είναι και θα είναι ένα: η ανανέωση σε ιδέες!

Έφτασα στην παραπάνω διαπίστωση όταν «έπιασα» τον εαυτό μου, απηυδισμένο από αυτά που βλέπει και ακούει καθημερινά στο πολιτικό στερέωμα, να σκέφτεται ότι ένας 35άρης πολιτικός θα είναι σίγουρα καλύτερος από έναν 65άρη. Λάθος. Αυτή είναι μια πολύ ρηχή – αν όχι επικίνδυνη – θεώρηση των πραγμάτων και μια παγίδα στην οποία, συστηματικά και οργανωμένα, καλούμαστε να πέσουμε. Είναι λάθος να κρίνουμε τον Αλέξη κάτω από την ταμπέλα του νέου, του φρέσκου, του 35άρη. Πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπ’ όψιν τι λέει και τι πράττει ο πολιτικός.

Οι ηγέτες της αριστεράς, έχουν ένα απίστευτο συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους άλλους… αυτούς των λεγόμενων «κομμάτων εξουσίας». Οι τελευταίοι, έχουν τη δυνατότητα να κριθούν, εκτός από τα ωραία λόγια τους, και για τα πεπραγμένα τους, αφού - σχεδόν εναλλάξ – αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση του τόπου. Αυτοί όμως της «αριστεράς», Τσίπρας καλή ώρα, κρίνονται μόνο για τα λόγια τους!!! Διότι η «αριστερά» κυβέρνησε επί δεκαετίες σε χώρες που κάποτε ονομάζονταν «Ανατολικό Μπλοκ». Κυβέρνησε και απέτυχε παταγωδώς.

Έτσι ο κάθε Τσίπρας, έχοντας στο βάθος του μυαλού του ότι η εφαρμογή της αριστερής πολιτικής είναι μια βέβαιη αποτυχία, αποφάσισε να ασκήσει πολιτική μέσω συνθημάτων και σλόγκαν (όχι ότι οι άλλοι αριστεροί ηγέτες έκαναν κάτι άλλο). Σε συνδυασμό με τη φωτογένεια, το μόνιμο μειδίαμα και τις καλές δημόσιες σχέσεις, προβάλλει ως μια ένα ελπίδα, ως μια εναλλακτική λύση, μια νέα πρόταση στα κορεσμένα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας.

Για να καταλάβετε τι εννοώ σχετικά με την προσήλωσή του στα σλόγκαν, σας αναφέρω ότι το Σάββατο 2 Απριλίου, ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε στην «Άλλη όψη» της ΝΕΤ και μεταξύ άλλων κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ ότι «έκλεψε» το σύνθημα της αριστεράς που έλεγε «η εξουσία στους πολίτες» ή κάτι τέτοιο παρεμφερές, δε θυμάμαι. Δηλαδή, εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτοί μαλώνουν για… συνθήματα. Τόσο μεγάλη αξία έχουν αποκτήσει αυτά; Φυσικά, αν πέρα από αυτά δεν έχεις να πεις τίποτα άλλο!

Τι έχει να προτείνει όμως; Για να μην μακρηγορήσω περισσότερο, θα σχολιάσω τη θέση Τσίπρα για την Παιδεία, μια και αυτή είναι η πιο προβεβλημένη άποψή του. «Όχι στο άρθρο 16», «όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια», «ναι στον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης». Εγώ αντιλαμβάνομαι ότι αυτός ο 35άρης δεν θέλει να αλλάξει και πολλά… Θέλουμε τα κόμματα να κάνουν κουμάντο στα πανεπιστήμιά μας; Θέλουμε το επίπεδο της εκπαίδευσης στη χώρα μας να μην είναι συγκρίσιμο με το αντίστοιχο των άλλων ευρωπαϊκών κρατών; Θέλουμε να σπουδάζουμε επ’ αόριστον, επιβαρύνοντας κράτος και οικογένεια; Θέλουμε η δουλειά να είναι αποκλειστικό δικαίωμα κάποιων;

Στα παραπάνω ερωτήματα ο κ. Τσίπρας δίνει απάντηση καταφατική. Ψάξτε να βρείτε προτάσεις του Συνασπισμού που να υποστηρίζουν το αντίθετο. Δεν θα βρείτε. . «Όχι στο άρθρο 16», «όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια», «ναι στον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης». Αυτά μόνο θα βρείτε.
Πιστεύει κανείς ότι σαν έρθουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ξαφνικά θα αλλάξει η ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης; Όχι. Όμως. δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα. Η ιδιωτική εκπαίδευση ανθεί στην Ελλάδα. Ήρθε η ώρα να αναγνωριστεί και να ρυθμιστεί. «Τα χρήματα θα δίνουν πτυχία σε φοιτητές που δεν τα αξίζουν» λένε οι «αριστεροί» επικριτές.

Οι  φοιτητές που μπορεί να μπήκαν στα δημόσια πανεπιστήμια «με το σπαθί τους» αλλά βγήκαν μόνο και μόνο επειδή ανήκαν σε κάποια κομματική νεολαία (άλλη μια ελληνική παγκόσμια πρωτοτυπία) είναι περισσότερο άξιοι να εργαστούν; Όχι. Το ζήτημα είναι να γίνουν αλλαγές. Τόσο χαμηλά που έχει φτάσει η Παιδεία μας, μόνο προς το καλύτερο μπορεί να οδηγήσει μια αλλαγή. Χειρότερα δεν γίνεται…

Τέλος πάντων, συνήθως τα νιάτα φέρνουν νέες ιδέες. Ιδέες. Όχι σλόγκαν και απλές διαπιστώσεις των προβλημάτων μας. Τελικά αφού κάποιοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, στην Παιδεία εν προκειμένω, γιατί λέγονται «προοδευτικοί»;;; Οι συντηρητικοί τι ζητούν; Μήπως να επιστρέψουμε στις σπηλιές μας; Αυτά…