Το κύτταρο της προβληματικής μας κοινωνίας βρίσκεται στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Εκεί, κατά την πρώτη κιόλας ημέρα της ακαδημαϊκής ζωής των νέων, οι κομματικές οργανώσεις διαγκωνίζονται για την εγγραφή νέων μελών. Για το πώς θα κινηθείς, σε ποιο γραφείο θα εξυπηρετηθείς, σε ποια αίθουσα θα κάνεις μάθημα, ακόμα και για το πρόγραμμα των μαθημάτων σου… τα στελέχη των πολιτικών παρατάξεων είναι αυτά που αναλαμβάνουν να σε κατατοπίσουν. Βέβαια, όταν το πανεπιστήμιο δεν έχει την πρόνοια να σε «υποδεχτεί» όπως συμβαίνει σε ΟΛΑ τα πανεπιστήμια του κόσμου, φυσικά δημιουργείται ένα τεράστιο κενό, το οποίο τα κόμματα σπεύδουν να εκμεταλλευτούν διά των εκπροσώπων τους.
Κι έτσι, από την πρώτη μέρα είσαι αναγκασμένος να σπουδάσεις σε ένα πανεπιστήμιο και να ενταχθείς σε ένα ακαδημαϊκό σύστημα στο οποίο κυριαρχούν πολιτικές παρατάξεις. Αυτό, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, δεν είναι απαραίτητα κακό. Όταν όμως αυτές οι παρατάξεις βασίζονται σε παρωχημένες ιδεολογίες, ίσως και ψεύτικες, βασίζονται σε πελατειακές σχέσεις, βασίζονται σε όλα αυτά που οι νέοι θα έπρεπε μαζικά να αποδοκιμάζουν… τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Το τραγικό σε αυτήν την ιστορία είναι ότι όλο αυτό το σαθρό σύστημα επιβιώνει υπό την ανοχή της ακαδημαϊκής κοινότητας, πολλές φορές και με την ενθάρρυνσή της!
- Μια σημαία με ιστορία
Εγώ προσωπικά, φέτος για πρώτη φορά πληροφορήθηκα από τα ΜΜΕ ότι υπάρχει ένα ιστορικό κειμήλιο τόσο σημαντικό. Αναφέρομαι στην αιματοβαμμένη σημαία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Την οποία σημαία κατέχει, όπως πληροφορήθηκα επίσης πρόσφατα, η κομματική νεολαία του ΠΑΣΟΚ. Τους ζητήθηκε, μάλιστα, από τον γραμματέα του κόμματός τους Γιάννη Ραγκούση να την παραδώσουν στη Βουλή των Ελλήνων και αυτοί αρνούνται πεισματικά, προτάσσοντας αστεία επιχειρήματα. (Αλήθεια, τόσα χρόνια που έχει η ΠΑΣΠ την αιματοβαμμένη σημαία, φέτος θυμήθηκε το κόμμα τους να ζητήσει να την παραδώσουν στη Βουλή;)
Επιπλέον, οι κομματικές νεολαίες πλακώνονται στο ξύλο μεταξύ τους κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου, στα πλαίσια μιας «αντιδικίας» για το ποια παράταξη θα έπρεπε να έχει στην κατοχή της αυτό το ανεκτίμητο κειμήλιο της ελληνικής δημοκρατίας. Ποιες κομματικές νεολαίες; Αυτές που έχουν πάντα «κλεισμένα» τα πρώτα τραπέζια στα μπουζούκια… Αυτές που θησαυρίζουν από πάρτυ και εκδρομές στην Μύκονο… Αυτές που τρέχουν σε συνέδρια και εμφανίσεις του πρωθυπουργού για να παίξουν το ρόλο της γλάστρας, το ρόλο του χειροκροτητή (θυμάστε την αποθέωση του Καραμανλή από την ΟΝΝΕΔ, στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης έξω από το Βελίδειο). Αυτές που ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι να αποτελούν τη δεξαμενή μελλοντικών κρατικοδίαιτων στελεχών και βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων! Δεν ξέρω… Μόνο σε μένα φαίνονται πρωτοφανή αυτά πράγματα;
Κατά τα άλλα, θέλουμε να διαφυλάξουμε το δημόσιο πανεπιστήμιο. Το ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ πανεπιστήμιο στο παγκόσμιο ακαδημαϊκό γίγνεσθαι. Το πανεπιστήμιο των αιώνιων φοιτητών, των τεμπέληδων και των κομματόσκυλων.
Ο τίτλος του σημερινού κειμένου ακούγεται σκληρός, αλλά είναι ρεαλιστικός. Οι κομματικές νεολαίες σκοτώνουν τα όνειρα των νέων, σκοτώνουν το μέλλον της χώρας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου