Η ώρα των αλλαγών

Για άλλη μια φορά στην ιστορία του, ο Έλληνας έχει φτάσει σε ένα σταυροδρόμι. Στο σημείο όπου είναι έτοιμος να λάβει σημαντικές αποφάσεις.

Σε ατομικό επίπεδο, οι κατραπακιές που δεχόμαστε τους τελευταίους μήνες από κυβέρνηση και τρόικα, όχι μόνο μας έχουν επηρεάσει, αλλά μας έχουν αλλάξει. Μας έχουν κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα του 2011 δεν είναι η χώρα που ονειρευόμασταν. Και πρέπει άμεσα να πράξουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να αλλάξουμε πορεία.

Αντίθετα στις φωνές του υπουργού Οικονομικών και αντιπροέδρου της κυβέρνησης, ο οποίος καταλογίζει ευθέως ευθύνες στους Έλληνες πολίτες ότι «δεν δείχνουν στους ευρωπαίους εταίρους μας ότι θέλουν να αλλάξουν», οι αλλαγές που συντελούνται στην κοινωνία μας είναι ραγδαίες. Δυστυχώς, όμως, για τους κυβερνώντες κινούμαστε σε τελείως διαφορετική διαδρομή.

Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η κυβέρνηση προσπαθεί μέσω των άδικων και εξοντωτικών μέτρων που επιβάλλει, να κατεβάσει το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της χώρας, σε επίπεδα περασμένων δεκαετιών. Δεν είναι τυχαία η πιο πρόσφατη απαίτηση της τρόικας για μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να φτάσουμε στα 400 ευρώ μηνιαίως!

Αυτή την Ελλάδα θέλουν να δημιουργήσουν, ώστε – λένε – να μπορέσει κάποια στιγμή να «απαλλαγεί» από το χρέος της και να μπορέσει να… ξαναδανειστεί! Όχι, αυτή δεν είναι η αλλαγή που θέλουν οι Έλληνες.

Από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι πολίτες. Αυτοί που εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια προσπαθούν να αλλάξουν τη μοίρα τους.

Έχοντας αντιληφθεί το τέλμα προς το οποίο προχωρούσε η χώρα, επέλεξαν τον Καραμανλή για να «επανιδρύσει το κράτος». Συμφωνήσαμε όλοι στην αναγκαιότητα του εγχειρήματος, γι’αυτό και η πανηγυρική εκλογή Καραμανλή το 2004, γέμισε τον τόπο με ελπίδα. Δυστυχώς, η επανίδρυση δεν έγινε ποτέ.

Πιο πρόσφατα, το 2009, ήρθε η σειρά του Παπανδρέου να κάνει πράξη το σύνθημα «Γιώργο άλλαξέ τα όλα». Βέβαια, ο Παπανδρέου ως υποψήφιος πρωθυπουργός έκανε την συνειδητή επιλογή να μην πει την αλήθεια στους Έλληνες, να χρησιμοποιήσει την παλιά μέθοδο και με την κουβέντα «λεφτά υπάρχουν», αποπροσανατόλισε παντελώς το εκλογικό σώμα. Όσο κι αν ισχυρίζονται οι υποστηρικτές του, ότι «δεν γνώριζε» την κατάσταση της Ελληνικής Οικονομίας, η αποκάλυψη ότι συνομιλούσε με τον Στρος Καν, ώστε να μεθοδευτεί η υπαγωγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αποδεικνύει ότι το επιχείρημα της άγνοιας δεν στέκει. Ακόμα κι αν το δεχτεί κανείς, οι πρώτοι έξι μήνες διακυβέρνησης του Παπανδρέου εκθέτουν ακόμα περισσότερο τον πρωθυπουργό (μοίραζε επιδόματα και διόριζε κι άλλους δημοσίους υπαλλήλους).

Κι έτσι φτάσαμε στα τέλη του 2011. Η αλλαγή πορείας είναι δύσκολη, αλλά είναι εφικτή. Κανένας πλέον δεν ελπίζει σε διορισμό στο Δημόσιο! Οι νέοι αρχίζουν και αποδέχονται την ιδέα ότι δεν θα πάρουν σύνταξη! Είμαστε όμως αποφασισμένοι να δώσουμε ένα μάθημα σε αυτούς που μας έφτασαν ως εδώ.

Το λαϊκό αίτημα είναι ένα. Εκλογές όσο το δυνατόν συντομότερα. Και από εκεί και πέρα, απέναντι στη μηδενιστική προπαγάνδα του τύπου «όλοι ίδιοι είναι», θα πρέπει να προτάξουμε τις υγιείς δυνάμεις του τόπου μας, ξεκινώντας από την ανάδειξη νέων εκπροσώπων στο Κοινοβούλιο. Μην ξεχνάμε, ότι πάντα υπήρχαν άξιοι συμπολίτες μας που κατέβηκαν στον στίβο της πολιτικής. Απογοητεύτηκαν, αφού ο κόσμος προτιμούσε τις «σίγουρες» επιλογές. Επιλογές που εξυπηρετούσαν το πελατειακό σύστημα μεταξύ πολίτη και βουλευτή.

Πρέπει να είμαστε βέβαιοι, ότι έφτασε η ώρα να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας. Και αυτό μόνον εμείς θα μπορέσουμε να το αλλάξουμε. Και τότε θα μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε.