Διχασμένες συνειδήσεις

Σαν να μην έφταναν όλα τα «δεινά της μοίρας μας», έχει πια παγιωθεί και μια έντονα διχαστική φιλοσοφία ανάμεσά μας, μετά την «εμπνευσμένη» υπαγωγή μας στο ΔΝΤ, στις αρχές του 2010, από τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. «Είσαι Μνημονιακός ή Αντιμνημονιακός»; «Είσαι υπέρ του ευρώ ή υπέρ της δραχμής;». «Θέλεις να μείνουμε ή να φύγουμε από την Ευρώπη»; Θεωρώ τις ερωτήσεις αυτές εξαιρετικά παραπλανητικές, με μόνο στόχο να αποπροσανατολίσουν την καθημερινότητά μας και τη σκέψη μας από αυτό που πραγματικά θα έπρεπε να μας απασχολεί.
Η μόνη μας έγνοια, η μόνη μας φροντίδα το διάστημα αυτό, θα έπρεπε να είναι άλλη. «Είμαστε ακόμη περήφανοι Έλληνες ή όχι»; «Πιστεύουμε ως Έλληνες ακόμη στις ίδιες αξίες και αρχές που μας μεγάλωσαν οι γονείς και οι παππούδες μας;». Πιστεύουμε πια στην έννοια της οικογένειας, της φιλίας, της φιλεργατικότητας, της τιμιότητας, της προόδου;

Όσοι καλλιεργούν έντεχνα διχαστικά ερωτήματα, έχουν έναν και μοναδικό σκοπό: να διαιρέσουν τις δυνάμεις μας, να αποδυναμώσουν τον πατριωτισμό μας, να μας βάλουν να «φαγωθούμε» μεταξύ μας και έτσι αποδεκατισμένοι, να είμαστε ευκολότερα θύματα ενός συντονισμένου σχεδίου ξεπουλήματος της ψυχής, της περηφάνιας, της περιουσίας μας.

Το χατίρι αυτό δεν πρέπει να το κάνουμε. Ας σταματήσουμε λοιπόν να ασχολούμαστε με στημένες ερωτήσεις. Δεν υπάρχει πλέον, εδώ που φτάσαμε, κανένα νόημα να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα μέσα από ερωτήματα του τύπου «Μνημονιακός ή Αντιμνημονιακός». Για τα επόμενα χρόνια θα πηγαίνουμε χέρι-χέρι με τους ξένους. Το θέμα είναι τι κάνουμε γι’ αυτό: θα καθίσουμε μοιρολατρικά να κλαίμε τη μοίρα μας; Όχι. Θα καθίσουμε με απάθεια και αδιαφορία να αφήνουμε άλλους να αποφασίζουν για τις τύχες μας; Όχι. Θα εμπιστευτούμε πάλι τους «έμπειρους και σοφούς» πολιτικούς του Παλαιού Συστήματος να μας σώσουν; Μα, δεν τον κατάφεραν τόσα χρόνια, θα το καταφέρουν τώρα; Δεν μπορούν, δεν ξέρουν, δεν θέλουν.

Στις εκλογές που έρχονται πρέπει να κάνουμε το θυμό μας ελπίδα. Πρέπει να κάνουμε την αγανάκτησή μας δράση. Οφείλουμε να μετατρέψουμε την άρνησή μας σε βροντερή Κατάφαση και να δώσουμε πια το λόγο σε άλλους, σε καινούριους, σε καθαρούς πολιτικούς. Μόνο τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι κάπως πιο ανθρώπινα. Πιο λογικά και νοικοκυρεμένα, πιο αλληλέγγυα, περισσότερο δημιουργικά και παραγωγικά.