Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Νάουσας

Για δεύτερη φορά παρακολούθησα φέτος μερικές προβολές στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στη Νάουσα. Είναι φοβερό το συναίσθημα να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε έναν χώρο στον οποίο υπάρχει διάχυτο ένα overdose (υπερβολική δόση) νεανικής δημιουργίας! Είτε σου αρέσουν αυτά που βλέπεις, είτε όχι, δεν είναι δυνατόν να μην αισθανθείς τη θετική αύρα που «τυλίγει» την πόλη της Νάουσας κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ. Πρόσωπα που δεν έχεις ξαναδεί, χρώματα, εικόνες, μουσική, νεολαία, το πανέμορφο «παραλιακό» πάρκο της Νάουσας και ολίγη… κουλτούρα, συνθέτουν ένα μοναδικό παζλ για τους επισκέπτες.

Ως συνήθως, δεν ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο για να αποθεώσω τους πάντες και τα πάντα, οπότε:

1. Ο κόσμος της Βέροιας. Εδώ και χρόνια έχω συμμετέχει σε μερικές παρέες και συζητήσεις μεταξύ «προβληματισμένων» (υποτίθεται) συμπολιτών μου και δη νέων σε ηλικία. «Τίποτα δεν κάνουμε», «άντε να ‘ρθει το καλοκαίρι να δούμε καμιά παράσταση, να ακούσουμε καμιά συναυλία», «μόνο στην Αθήνα γίνονται σημαντικές εκδηλώσεις, άντε και στη Θεσσαλονίκη», «οι πολιτικοί μας είναι για τα μπάζα», «μέχρι και η Δράμα έχει φεστιβάλ», είναι μερικά από τα σχόλια που ακούω εδώ και χρόνια. Μήπως εμείς οι ίδιοι είμαστε «για τα μπάζα»; Είκοσι λεπτά δρόμος από τη Βέροια και ελάχιστοι Βεροιώτες * πήγαν μέχρι τη Νάουσα για να παρακολουθήσουν μια – δυο προβολές, έστω από περιέργεια ή να πιουν έναν καφέ και να ρίξουν μια κλεφτή ματιά στο δημοτικό θέατρο. Κανένα πρόβλημα, αλλά επιτέλους μην γκρινιάζετε!
2. Το δημοτικό θέατρο Νάουσας. Πέρσι δεν πήγα στο Φεστιβάλ, πήγα πριν δύο χρόνια. Είχα απογοητευτεί παντελώς από την ποιότητα προβολής των ταινιών στην αίθουσα του δημοτικού θεάτρου, αλλά δεν θέλησα να γράψω κάτι τότε μήπως και αποθάρρυνα την εξαιρετική δουλειά των παιδιών της διοργανώτριας «Άρτιον». Έξι ευθείες λευκές γραμμές πάνω στο πανί της προβολής, καθιστούν την προσοχή στις ταινίες αδύνατη. Το μηχάνημα προβολής (projector) προβάλει την εικόνα θολά. Τα ηχεία, που βρίσκονται μόνο δεξιά κι αριστερά της οθόνης, δεν αρκούν ούτε για να καταλάβεις τι λένε οι ηθοποιοί στα ελληνικά! Υπό αυτό το πρίσμα, του θεατή που επιθυμεί να παρακολουθήσει με προσοχή ένα Φεστιβάλ ταινιών, Φεστιβάλ δεν υπάρχει! Φέτος είχα την κρυφή προσμονή ότι οι παραπάνω τραγικές ατέλειες θα είχαν διορθωθεί. Δυστυχώς, αυτό που είδα ήταν και πάλι αποκαρδιωτικό. Αν θέλει ο Δήμος Νάουσας να προσφέρει κάτι πολύ σημαντικό στην πολιτιστική ζωή της πόλης **, να προσφέρει κάτι σημαντικότερο από χρήματα σε αυτό το Φεστιβάλ, είναι να αναβαθμίσει τον εξοπλισμό της αίθουσας! Εγώ ζω στη Βέροια και, όπως και να ‘χει, θα ξαναπάω μια βόλτα στο Φεστιβάλ και του χρόνου. Αν όμως ερχόμουν από τη Θεσσαλονίκη, για να μην αναφέρω πιο μακρινές πόλεις, και έβλεπα αυτήν την κακή ποιότητα εικόνας και ήχου, δεν θα ξαναπήγαινα! Και προτείνω στους διοργανωτές, αν μέχρι τον επόμενο Μάιο τελικά βελτιωθεί κάτι στην προβολή των ταινιών, να μην ξεχάσουν να το αναφέρουν στα διαφημιστικά τους…
3. Οι τελετές έναρξης και λήξης. Είναι απαράδεκτο η αίθουσα να είναι ασφυκτικά γεμάτη από κάθε λογής τοπικούς «επώνυμους» πολιτικούς, παράγοντες και κουλτουριάρηδες στις τελετές έναρξης και λήξης του Φεστιβάλ, ενώ τις υπόλοιπες μέρες η αίθουσα να είναι άδεια!

Για να καταλήξω αισιόδοξα, όπως και ξεκίνησα, αυτό το κείμενο, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην πόλη της Νάουσας. Κάθε φορά που πηγαίνω στο πάρκο, στο μνημείο της Αράπιτσας (πανέμορφη η ξύλινη γέφυρα) και στον Άγιο Νικόλαο, πάντα μένω άφωνος από την ομορφιά του τοπίου, πάντα χαμογελώ και πάντα υπόσχομαι στον εαυτό μου να επιστρέψω! Και δίνω και μια απάντηση στην απορία «γιατί η Νάουσα κατάφερε να γίνει τουριστικός προορισμός, ενώ η Βέροια όχι».


* Εγώ δεν είδα μόνο έναν τον Τάσο Πρωτοψάλτου, που συμμετείχε βέβαια με ένα πειραματικό video.** Και στην καθημερινή ζωή, γιατί όπως πληροφορήθηκα με αυτόν τον εξοπλισμό παρακολουθούν κινηματογραφικές ταινίες οι κάτοικοι της Νάουσας όλο το χρόνο.