Περί του δήθεν… μοντερνισμού

Όσοι εντός Πασοκ (αλλά και εκτός) σχεδίασαν και εκτέλεσαν το σχέδιο των 2 τελευταίων ετών δεν μπορεί να μην είχαν στο μυαλό τους και την επόμενη μέρα του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα. Απ’ ότι φαίνεται, κυρίαρχη στρατηγική τους επελέγη να είναι ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος και η αναδιάταξή του με τρόπο (ελπίζουν) επωφελή για τους ίδιους και τον μελλοντικό τους ρόλο. Η επιδίωξη να καταστεί η αυτοδυναμία αδύνατη είναι προφανής.

Το ζήτημα είναι, ειδικά σε κρίσιμες περιόδους όπως η σημερινή θα ήταν επωφελές για τη χώρα να υλοποιηθούν τα σχέδια αυτά;


Χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση όπου θα χρειάζεται να πιεστούν να συμφωνήσουν οι πάντες, ενώ στην πραγματικότητα εκπροσωπούν διαφορετικές απόψεις; Μια κυβέρνηση που για να παρθεί και εφαρμοστεί μια απόφαση θα πρέπει πρώτα να ικανοποιηθούν όχι μόνο οι πολιτικές θέσεις αλλά οι στρατηγικές και φιλοδοξίες προσώπων και ομάδων;

Η δήθεν ανάγκη πολυκομματικών κυβερνήσεων καλλιεργείται από καιρό και προβάλλεται ως μοντερνισμός και ως εξέλιξη. Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι έκφραση αυτής της δήθεν ανάγκης. Και τα είδαμε τα χαΐρια πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις. «Φοβερός» συντονισμός και σύμπνοια, ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Πανωλεθρίαμβος…

Να σοβαρευτούμε. Είναι δυνατόν να κυβερνήσει στην πιο κρίσιμη μεταπολιτευτική περίοδο, όπως όλοι ομολογούν, μια κυβέρνηση νεοπαγών κομμάτων και ετερόκλητων στοιχείων;

Χρειαζόμαστε μια συμπαγή κυβέρνηση ισχυρή στιβαρή και ομοιογενή. Να αφουγκραστεί και να εκφράσει τη μεγάλη πλειοψηφία του απογοητευμένου και αποκαμωμένου Λαού. Να δεσμευτεί για την κατεύθυνση και τον στόχο. Αλλά να μας πει ξεκάθαρα τον τρόπο και τη μέθοδο που θα χρησιμοποιήσει.

Να δημιουργήσει το κοινό όραμα για το μέλλον και τον άξονα γύρω από τον οποίο θα συντάξει λαό και πολιτικό προσωπικό. Γιατί έτσι δίνονται οι μάχες. Ενωμένοι και συντεταγμένα.

Ευχολόγια και παραμύθια του τύπου «λεφτά υπάρχουν», παραλίγο να αποτελειώσουν την πατρίδα και τους ανθρώπους της. Σε αυτές τις εκλογές που έρχονται, ας είμαστε υποψιασμένοι.