Πρόγραμμα θέλει ο τόπος, όχι διλήμματα!

Δε χρειάζεται να είναι κανείς ούτε σοφός, ούτε έμπειρος ούτε και βασανισμένος στη ζωή προκειμένου να καταλάβει ότι δε θέλει και πολύ για να «σε πάρει η κάτω βόλτα». Δε θέλει και πολύ για να επιτρέψει κάποιος στο πρόβλημά του να τον κυριεύσει, να τον ρίξει κάτω, να τον σκλαβώσει. Ειδικά σήμερα, πόσο λογικός και ψύχραιμος άραγε πρέπει να είναι κανείς για να αντέξει την κρίση;

Πόσο καλά αισθάνεται ο καταπιεσμένος Έλληνας, ο οποίος είδε σε δύο χρόνια τη ζωή του να διαλύεται; Έχουμε όμως αντιληφθεί, πόσο πολύτιμο χρόνο χάνουμε συζητώντας τα προβλήματά μας, αντί να συζητάμε τις λύσεις τους;Πρέπει να σταματήσουμε να συζητάμε τα προβλήματά μας. Ναι, γίνεται! Η εθνική μιζέρια είναι πλέον από μόνη της ένα καινούριο πρόβλημα. Φτάνει με την...

αυτοκριτική, φτάνει με την αυτολύπηση, φτάνει με την μαύρη απαισιοδοξία. Φτάνει επίσης και με τα ίδια και τα ίδια λόγια. Τα ακούσαμε όλα. Λύσεις υπάρχουν; Καμιά πρόταση στο τραπέζι; Σχέδιο έχει κανείς;

 Σχέδιο χειροπιαστό για την Ημαθία

Ξεκινώντας από σήμερα, θα ήθελα να δώσω την πρώτη θετική απάντηση: Ναι, υπάρχει λύση. Λύση για την Ημαθία, λύση για τη Βέροια, τη Νάουσα και την Αλεξάνδρεια. Λύση για τα χωριά του κάμπου μας, λύση για τα Πιέρια και το Βέρμιο, λύση για τις αστικές και περιαστικές περιοχές. Μόνο που αυτή τη φορά, τα μεγάλα λόγια τελείωσαν. Οι υποσχέσεις ακυρώθηκαν. Το «κλείσιμο του ματιού» και το φιλικό «χτύπημα στην πλάτη» είναι παρελθόν. Τέρμα τα λόγια. Πράξεις πλέον και πρόγραμμα.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα, στρατηγικά σχεδιασμένο, μελετημένο προσεκτικά, πρακτικό και άμεσα εφαρμόσιμο, έχω την τιμή και την ευθύνη να υποστηρίζω. Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο Τουριστικής και Γεωργικής Ανάπτυξης του Νομού μας, με στοχευμένες παρεμβάσεις σε διάφορους τομείς της οικονομικής μας δραστηριότητας. Είναι ήδη αναρτημένο εδώ, ωστόσο θα μου δοθεί η ευκαιρία να το αναλύσω λίγο περισσότερο στα Μ.Μ.Ε., τις μέρες που έρχονται.

Δεν μπορώ, δε δικαιούμαι και δεν είναι ηθικό να υποσχεθώ σε κανέναν τίποτα. Είναι όμως χρέος μου να δεσμευτώ δημόσια (και θα ελεγχθώ γι’ αυτό) ότι θα παλέψω με όλο μου το «είναι» σε δύο βασικούς Τομείς: α) στην ανάπτυξη του Τουρισμού, με την προώθηση νέων του μορφών (θρησκευτικός, συνεδριακός, εναλλακτικός) και β) στη στήριξη της Γεωργίας (με το «άνοιγμα» των αγορών της Ρωσίας, με την επένδυση στη γεωθερμία, με την υποστήριξη των καλλιεργειών ειδών διατροφής, με την αναβάθμιση του ΕΛΓΑ, με την έναρξη λειτουργίας του Δημοπρατηρίου, με την επιστροφή των Ελλήνων στα χωράφια μας, με τη λειτουργία του εμπορικού αεροδρομίου στην Αλεξάνδρεια).

"...Να είμαστε περήφανοι για τον τόπο μας!"

Η Ημαθία παράγει! Πόσο γνωστό είναι ότι από τον τόπο μας «φεύγει» το 21% των συνολικών εξαγωγών της Ελλάδας, σε νωπά και παρασκευασμένα φρούτα και λαχανικά; Πόσο γνωστό είναι ότι η πολιτισμική κληρονομιά της Ημαθίας (προϊστορική, ελληνιστική, κλασσική και βυζαντινή) αποτελεί ένα σπάνιο –σε παγκόσμιο επίπεδο- άθροισμα ιστορικού πλούτου; Πόσο άραγε φροντίσαμε μέχρι σήμερα τον εύφορο κάμπο μας, τον ζωοδότη Αλιάκμονα, τα επιβλητικά Πιέρια ή το καταπράσινο Βέρμιο;

Ε λοιπόν, γι’ αυτά θα δουλέψω. Και γι’ αυτά θα λογοδοτώ. Όσο κάποιοι θα μου μιλούν για «μνημόνια ή αντιμνημόνια», εγώ θα μιλώ για το πανέμορφο και αναξιοποίητο φαράγγι της Κράστας στο Γιαννακοχώρι. Όσο κάποιοι θα θέλουν να περπατήσω μονοδρόμους, εγώ θα τους δείχνω μπροστά μου τις ροδακινιές και τα αναπτυσσόμενα θερμοκήπια, θα τους δείχνω αριστερά μου τα διάσημα αμπέλια της Νάουσας και από δεξιά το ποτάμι και τα βουνά μας. Πρόγραμμα θέλει ο τόπος κι όχι διλήμματα!

Να είμαστε λοιπόν περήφανοι για τον τόπο μας. Όχι άλλο μιζέρια. Όχι άλλο κούφια προεκλογικά λόγια. Όχι άλλες δημόσιες σχέσεις. Να κατεβούμε από τα διάφορα «άρματα» που κάποιοι μας έδεσαν. Να αποδείξουμε την Ανεξαρτησία μας πράττοντας, και όχι καταγγέλλοντας εκ του ασφαλούς. Να κάνουμε την οργή μας ελπίδα και όχι σπασμένες βιτρίνες. Και κυρίως, να αγνοήσουμε τα διάφορα πανελλήνια ή περιφερειακά σοσιαλιστικά «κινήματα» που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και στελεχώνονται από εκείνα τα ίδια πρόσωπα που μολύνουν και βεβηλώνουν τις ελπίδες και τα όνειρα του Έλληνα, τρεις δεκαετίες τώρα.

Γιατί τα κόμματα είναι τα πρόσωπα. Και ο τόπος μας θέλει ακριβώς αυτό: όχι νέα κόμματα, νέα πρόσωπα!