Περί τουρισμού (στη φτωχή μας Ημαθία)

Η περίοδος των εορτών των Χριστουγέννων βρίσκεται προ των πυλών. Όσο και να μας επηρεάζει η παγκόσμια οικονομική συγκυρία, σαν Έλληνες που είμαστε θα καταφέρουμε τελικά να ξεκλέψουμε μερικά ευρώ από τον… «13ο» και θα εκμεταλλευτούμε τις αργίες του Δεκεμβρίου. Σίγουρα η τουριστική κίνηση θα είναι μειωμένη σε σχέση με πέρσι, αλλά μην ξεχνάμε ότι η κρίση φέρνει και πτώση στις τιμές, αντισταθμίζοντας έτσι το κόστος των ολιγοήμερων διακοπών. Ήδη η τιμή της βενζίνης βρίσκεται σε επίπεδα που δεν είχαμε φανταστεί ότι θα ξαναδούμε, περίπου στα 80 λεπτά, ενώ πριν 12 μήνες είχε ξεπεράσει το 1 ευρώ.

Οι κομματικές νεολαίες «σκοτώνουν» τα νιάτα της Ελλάδας

Μια και προχθές ήταν η επέτειος της μεγάλης εκείνης εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έρχεται στην επικαιρότητα η συζήτηση για τη σημερινή νεολαία και τη συμμετοχή της στα πολιτικά δρώμενα του τόπου μας.

Το κύτταρο της προβληματικής μας κοινωνίας βρίσκεται στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Εκεί, κατά την πρώτη κιόλας ημέρα της ακαδημαϊκής ζωής των νέων, οι κομματικές οργανώσεις διαγκωνίζονται για την εγγραφή νέων μελών. Για το πώς θα κινηθείς, σε ποιο γραφείο θα εξυπηρετηθείς, σε ποια αίθουσα θα κάνεις μάθημα, ακόμα και για το πρόγραμμα των μαθημάτων σου… τα στελέχη των πολιτικών παρατάξεων είναι αυτά που αναλαμβάνουν να σε κατατοπίσουν. Βέβαια, όταν το πανεπιστήμιο δεν έχει την πρόνοια να σε «υποδεχτεί» όπως συμβαίνει σε ΟΛΑ τα πανεπιστήμια του κόσμου, φυσικά δημιουργείται ένα τεράστιο κενό, το οποίο τα κόμματα σπεύδουν να εκμεταλλευτούν διά των εκπροσώπων τους.

Ολυμπιακοί Αγώνες: Ολυμπία vs Olympics

Για άλλη μια φορά, που έρχεται κάθε τέσσερα χρόνια, ζήσαμε το πανηγύρι των Ολυμπιακών Αγώνων και απογοητευτήκαμε. Για την κατάντια των Αγώνων διάβασα ένα ενδιαφέρον κείμενου του έγκριτου αθλητικογράφου Χρήστου Σωτηρακόπουλου στην εφημερίδα Sportday (8 Αυγούστου 2008).
«Άραγε «το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό» που κάθε τέσσερα χρόνια ενώνει τους λαούς, συμβολίζοντας με τους πέντε Ολυμπιακούς Κύκλους τη φιλία και την ευγενή άμιλλα είναι αυτό που εξυμνεί την προσπάθεια και όχι τη νίκη; Ή είναι το μεγαλύτερο αθλητικό και εμπορικό πανηγύρι που εδώ και δεκαετίες έχει χάσει ό,τι αληθινά πρέσβευε και αποτελεί μία επίφαση ανταγωνισμού μέσα σε ένα περιβάλλον που προ πολλού έπαψε να έχει την παραμικρή έννοια του fair play; Διαλέγετε και παίρνετε.

Ολυμπιακοί Αγώνες: Vangelis vs Dimitris

Από τη μέρα που ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, την Παρασκευή και 13 Αυγούστου 2004, μαζεύω τις παρακάτω σκέψεις που αφορούν στην πλέον γιγαντιαία διοργάνωση που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Τίτλοι τέλους για την Πολαρόιντ

• Το τέλος της αναλογικής φωτογραφίας

Χαίρομαι ιδιαίτερα, όταν διαπιστώνω ότι με κάποιους ανθρώπους, των οποίων τα γραπτά και τα λεγόμενα παρακολουθώ όσο μπορώ, μοιραζόμαστε μερικούς κοινούς προβληματισμούς και σκέψεις. Για παράδειγμα, κρατάω εδώ και μήνες τα αποκόμματα περιοδικών που αφορούν στη διακοπή παραγωγής των αυτόματων φωτογραφικών μηχανών της Πολαρόιντ. Χαζεύοντας στο διαδίκτυο κείμενα του Νίκου Δήμου, βρήκα ένα σχετικό κείμενό του που δημοσιεύτηκε στο εβδομαδιαίο έντυπο LiFO, από τα λεγόμενα «free-press», στις 22 Μαρτίου 2008 και φέρει τον τίτλο «Γυαλιστερές στιγμές».

«Διαβάζοντας το συναρπαστικό νέο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη «Βίλα Κομπρέ» θυμήθηκα τις φωτογραφίες Πολαρόιντ (παίζουν ρόλο). Η σημερινή γενιά των φωτοκινητών δεν ξέρει βέβαια τι ήταν η Πολαρόιντ εκείνα τα χρόνια… Εκτός από την θαυματουργή αμεσότητα (ένα λεπτό μετά το κλικ, έβλεπες τυπωμένη την φωτογραφία) είχε και την απόλυτη ιδιωτικότητα. Μπορούσες να τραβήξεις όποια προσωπική στιγμή ήθελες, χωρίς να φοβάσαι την αδιακρισία του φωτογραφικού εργαστηρίου.

Πριν την ψηφιακή φωτογραφία, κάθε φιλμ έπρεπε να πάει στον ειδικό που θα το εμφάνιζε και θα το εκτύπωνε. Συνήθως ήταν ο φωτογράφος της γειτονιάς, που γνώριζε τους πελάτες του και σχολίαζε και τις λήψεις: «Ωραία βγήκατε εδώ κύριε Νίκο – αλλά την κοπέλα σας την υποφωτίσατε και της προσθέσατε κιλά». Άντε τότε να είχες τραβήξει κανένα «ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο» και να πέσεις στο στόμα του. Η Πολαρόιντ τα ξεπερνούσε όλα αυτά. Κι όπως δεν υπήρχε και η δυνατότητα αντιγράφων, κάθε φωτογραφία της ήταν ιδιωτική και μοναδική. Απεικόνιζε την άλλη, την κρυφή πλευρά της ζωής. Πριν κυκλοφορήσουν οι βιντεοκάμερες η Πολαρόιντ είχε δημιουργήσει και μία κινηματογραφική που εμφάνιζε αυτόματα το φιλμ (πέθανε γρήγορα μόλις διαδόθηκε το VHS). Γιατί και με τον ερασιτεχνικό κινητογράφο, στα 8 ή σούπερ 8 χιλιοστά, το φιλμ έπρεπε να σταλεί σε εργαστήρια. Αλλά το βασίλειο της Polaroid Corporation ήταν η φωτογραφία με την Polaroid Land Camera (δημιούργημα του δαιμόνιου εφευρέτη Edwin Land). Για σαράντα χρόνια, από το τέλος της δεκαετίας του 40, κυριαρχούσε. Στιγμιαία λήψη – instant – σήμαινε Πολαρόιντ. Και δεν αφορούσε μόνο τους ερασιτέχνες ή τους ηδονοβλεψίες. Στην επαγγελματική φωτογραφία κάθε σοβαρή κάμερα είχε μία «πλάτη Πολαρόιντ».

Με αυτή τράβαγες δοκιμαστικές λήψεις πριν τη οριστική, για να διορθώσεις θέσεις και φωτισμούς. Η Polaroid Land ανακοίνωσε πρόσφατα πως σταματάει την παραγωγή του στιγμιαίου φιλμ. Τις κάμερες τις είχε καταργήσει νωρίτερα. Μένουν πια μόνο οι γυαλιστερές πλαστικοποιημένες λήψεις και οι αναμνήσεις που αποτύπωσαν».

Σε αυτό το σημείο θέλω να συμπληρώσω μερικές σκέψεις. Αν και λάτρης της σύγχρονης τεχνολογίας και θιασώτης της ψηφιακής φωτογραφίας, δηλώνω προβληματισμένος! Μπορεί η ευκολία και το κόστος της φωτογραφίας να έχει γίνει αστείο στις μέρες μας, όμως ο ρομαντισμός που εμπεριείχε μια φωτογραφία έχει εκλείψει παντελώς…

Μετά από μια εβδομάδα ταξιδιού, επιστρέφουμε έχοντας στην φωτογραφική μηχανή καμιά πεντακοσαριά φωτογραφίες. Οι περισσότερες εκ των οποίων απεικονίζουν την ίδια εικόνα, αφού το ψηφιακό «φιλμ» είναι απεριόριστο και ανησυχούμε μήπως και η φωτογραφία μας δεν βγήκε καλή! Χάος στους φακέλους του υπολογιστή… Παντού φάκελοι με φωτογραφίες, άλλες από την ψηφιακή, άλλες από το κινητό, άλλες από email… Μύλος! Και ξαφνικά, μια μέρα «κολλάει» ο υπολογιστής και χάνονται τα πάντα. Υπάρχει το backup (αντίγραφο ασφαλείας) σε cd ή dvd. Και πάλι όμως, δοκιμάστε να «διαβάσετε» στον υπολογιστή σας cd που εγγράψατε πριν δέκα χρόνια. Επτά στα δέκα είναι συνήθως άχρηστα!

Από την άλλη πλευρά, κάθε φορά που ανοίγω το κουτί με τις αναλογικά τυπωμένες φωτογραφίες που κουβαλάω από μικρός, πάντα εμφανίζεται το ίδιο χαμόγελο, πάντα ο ίδιος ενθουσιασμός. Κατασκήνωση, σχολικές εκδρομές, διακοπές, πάρτι γενεθλίων (μέχρι και τα πρώτα γενέθλια «βρίσκονται» εκεί), πενταήμερη, Πάρος, Ίος, Αγγλία, στρατός… όλες οι σημαντικές στιγμές είναι εκεί! Και όσο περνούν τα χρόνια και οι φωτογραφίες ελαφρώς ξεθωριάζουν, τόσο περισσότερο όμορφες και σημαντικές γίνονται! Και μην ξεχνάμε, ότι κάποτε ταξιδεύαμε, στην καλύτερη περίπτωση, με δύο 36άρια φιλμ και σε κάθε φωτογραφία παίρναμε την καλύτερή μας πόζα, λέγαμε «ζζζζζζ», «τσιιιζζζζ» και διάφορα τέτοια και περιμέναμε δυο τρεις βδομάδες, ώστε να εμφανιστούν τα φιλμ και με αγωνία να δούμε «πώς βγήκαμε»… Καλή η τεχνολογία, αλλά κάποια πράγματα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Το τέλος της αυτόματης Πολαρόιντ, σήμανε και το τέλος της παλιάς, καλής, ξεθωριασμένης φωτογραφίας.

Δυσοίωνο το μέλλον για την Ευρωπαϊκή Ένωση

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, μετά από δεκαετίες ραγδαίων εξελίξεων στον ευρωπαϊκό χώρο που γέμισαν με αισιοδοξία τους Ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες και τους πολίτες, η τότε ΕΟΚ εμφάνισε τα πρώτα σημάδια κάμψης. Οι ειδικοί ονόμασαν εκείνη την περίοδο ιδιότυπης κρίσης ως εποχή «Ευρωσκλήρωσης». Οι καταλυτικές επεμβάσεις των τελευταίων οραματιστών Ευρωπαίων ηγετών με αποκορύφωμα τη συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) έδωσε μια νέα ώθηση στο ευρωπαϊκό όνειρο. Ακολούθησε η διεύρυνση της Ε.Ε. με την ένταξη της Αυστρίας, της Φινλανδίας και της Σουηδίας (1995), η οποία κράτησε τον πήχη των προσδοκιών σε υψηλό επίπεδο.

Η κομματική πειθαρχία «σκοτώνει» τη δημοκρατία…

Είναι πραγματικά αντιφατικό. Στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, οι βουλευτές των κομμάτων καλούνται από τους επικεφαλής τους να μην εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους. Και όλα τα «παλικάρια» της πολιτικής ζωής του τόπου μας, να υποτάσσονται στις υποδείξεις των «ανωτέρων» τους, έτσι ώστε να μην κινδυνέψουν να χάσουν τη θέση τους στο κοινοβούλιο και τις υψηλές απολαβές που αυτή η θέση τους εξασφαλίζει, ή ακόμα και να ευελπιστούν ότι η πειθαρχία τους θα ανταμειφθεί με μια καλοπληρωμένη κρατικοδίαιτη θέση στο Δημόσιο.

Ελληνική ποδοσφαιρική διάλεκτος

Μια και ζούμε ημέρες «τιμημένες»… με την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου να αγωνίζεται στα τελικά το Euro για δεύτερη συνεχόμενη φορά, δεν θα μπορούσα παρά να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Λοιπόν, σαν γνήσιος κολλημένος με την μπάλα Έλληνας, όποτε γνώριζα κόσμο από άλλες ευρωπαϊκές κυρίως χώρες, οι συζητήσεις μου δεν μπορούσαν να μην περιέχουν το κεφάλαιο «μπάλα»!

Διοικητική Μεταρρύθμιση (πόσο λάθος είμαστε!)

Επιδερμικά, αποσπασματικά και πρόχειρα αντιμετωπίζουμε, για ακόμη μια φορά ως Έλληνες, μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε τη μοίρα της χώρας μας. Έχοντας ήδη στις πλάτες μας μια διοικητική μεταρρύθμιση, τον 1ο Καποδίστρια, η οποία δεν έφερε σημαντικές αλλαγές παρά μόνο καλύτερα ενορχηστρωμένες γκρίνιες, δείχνουμε ότι δεν έχουμε αποκομίσει τίποτα το ουσιαστικό από τις εμπειρίες προηγούμενων ετών. Ακούμε για συνενώσεις, διαβάζουμε για χάρτες και νέες υπερ-πρωτεύουσες  νέων υπερ-νομών… Πόσο μακριά είμαστε από την ουσία! Όχι άδικα.

Όλα σε ένα

Μέσα σε όλα τα στραβά που συμβαίνουν στην παγκόσμια οικονομία, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και σε μια πρωτοφανή ευχάριστη επανάσταση.

Αλλάζει άρδην ο τρόπος διανομής της πληροφορίας. Δεν αναφέρομαι στις ειδήσεις, αλλά στα υπόλοιπα «μέσα» διασκέδασης. Τον ήχο και την εικόνα, δηλαδή την τηλεόραση, τη μουσική και τον κινηματογράφο. Οι νέοι σημαντικοί «παίκτες» στη διανομή αυτών των πληροφοριών δεν είναι άλλοι από τις εταιρίες τηλεπικοινωνιών.

Πριν αρκετούς μήνες, με την είσοδο στην ελληνική αγορά της ιταλικής «ON telecoms» και μετά την εξαγορά της HellasOnline από τον όμιλο Intracom, βιώνουμε και στην Ελλάδα την περιβόητη «σύγκλιση», που συντελείται στην Ευρώπη εδώ και μερικά χρόνια. Τηλέφωνο, τηλεόραση και διαδίκτυο γίνονται ένα! Ο ΟΤΕ πάντα μέσα στις εξελίξεις διατηρεί τη μερίδα του λέοντος στην ελληνική αγορά, ακολουθεί όμως μια ακριβή τιμολογιακή πολιτική. Με τον ερχομό των Γερμανών της Deutsche Telecom, αναμένεται επιτέλους και ο ΟΤΕ να πάψει να στηρίζεται στην πατροπαράδοτη εμπιστοσύνη που του δείχνουν οι Έλληνες καταναλωτές και να γίνει περισσότερο ανταγωνιστικός σε υπηρεσίες, αλλά προπαντός σε τιμές. Η δε Forthnet μόλις πριν μερικές εβδομάδες εξαγόρασε το μοναδικό δίκτυο ψηφιακής τηλεόρασης στην Ελλάδα, τη NOVA. Παράλληλα, οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας έχουν μπει κι αυτές για τα καλά τα χωράφια της σταθερής τηλεφωνίας.

Ο κλάδος των τηλεπικοινωνιών είναι αυτός με τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην παγκόσμια αγορά. Τα κέρδη για τους καταναλωτές μεγαλώνουν συνεχώς, αφού οι υπηρεσίες οι υπηρεσίες των τηλεπικοινωνιών είναι οι μόνες σε αυτόν τον κόσμο που συνεχώς βελτιώνονται και γίνονται ολοένα και πιο οικονομικές. Μην παραξενεύεστε! Η ψηφιακή τεχνολογία ευθύνεται γι’ αυτό. Κάποτε τα έξοδα κατασκευής και συντήρησης των δικτύων του ΟΤΕ, αλλά και του κάθε κρατικού ΟΤΕ στις άλλες χώρες, ήταν τεράστια. Έτσι δικαιολογούνταν οι διαφορετικές χρεώσεις μεταξύ αστικών και υπεραστικών τηλεφωνικών κλήσεων, η χρονοχρέωση και άλλα τέτοια δεδομένα υψηλά κόστη στις επικοινωνίες μας.

Σήμερα και στην Ελλάδα, με ένα πάγιο 20-30 ευρώ μπορείτε επιτέλους να καλείτε σε όποιο σημείο του πλανήτη επιθυμείτε εντελώς δωρεάν. Στα παιδιά στην Αγγλία, στα ξαδέρφια στην Αυστραλία ή στη θεία στο… Σικάγο. Εντάξει, πρακτικά αν αύριο όλα τα ελληνικά νοικοκυριά αγοράσουν τέτοιες συνδέσεις, τότε το σύστημα θα «κολλήσει». Αυτό είναι βέβαιο μια και υπολειπόμαστε σε ποιότητα ψηφιακών δικτύων, αν συγκριθούμε με την υπόλοιπη Ευρώπη. Ευτυχώς, οι τηλεπικοινωνιακοί κολοσσοί συνεχώς επενδύουν σε υποδομές, οπότε μέχρι να… ξυπνήσουμε όλοι και να εγκαταστήσουμε την περιβόητη «ευρυζωνική σύνδεση» στα σπίτια μας, θα έχουν προλάβει να πραγματοποιήσουν τις αναγκαίες αναβαθμίσεις στα δίκτυά τους.

Αν και θέλω πολύ καιρό να αναφερθώ στα παραπάνω ευχάριστα γεγονότα, αφορμή τελικά αποτέλεσε η διαφημιστική καμπάνια για το νέο «δίσκο» της Μαντόνα. Δεν τον διαφημίζει ούτε μια μεγάλη δισκογραφική εταιρία, ούτε μια μεγάλη αλυσίδα δισκοπωλείων. Η Vodafone είναι αυτή που προωθεί την καινούρια μουσική της γνωστής ποπ τραγουδίστριας. Δεν χρειάζεται να κάνετε καμία κίνηση, απλά «κατεβάζετε» τα νέα τραγούδια στο κινητό σας, με πρωτοφανή ταχύτητα και σε απαράμιλλη ποιότητα. Από κει και μετά «εγγράφετε» τα τραγούδια σε CD, σε MP3, ακόμα και σε κασέτα αν θέλετε.

Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να διαφημίσω ούτε την πολυεθνική εταιρία κινητής τηλεφωνίας, ούτε την δισεκατομμυριούχο τραγουδίστρια. Είναι όμως προφανές ότι έχουν έρθει τα «πάνω κάτω» στη μουσική βιομηχανία και οσονούπω στη βιομηχανία του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Ετοιμαστείτε… Ενημερωθείτε… Και μην φοβάστε την τεχνολογία. Αποτελεί ίσως την μοναδική επανάσταση των τελευταίων δεκαετιών, η οποία έχει να φέρει τόσα θετικά στον Έλληνα καταναλωτή. Μπροστάρηδες φυσικά είναι οι νέοι. Η πιο δεκτική ομάδα του πληθυσμού στις νέες τεχνολογίες. Οι μεγαλύτεροι τείνουν να βλέπουν μόνο τα αρνητικά αυτής της επανάστασης. Σίγουρα, υπάρχει και η αρνητική πλευρά, αλλά όταν κι αυτοί, οι «μεγάλοι» σε ηλικία, μιλήσουν με Αμερική για κανένα μισάωρο και μετά κοιτάξουν το… πορτοφόλι τους, τότε μόνο να χαμογελάσουν θα μπορούν!

Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Νάουσας

Για δεύτερη φορά παρακολούθησα φέτος μερικές προβολές στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στη Νάουσα. Είναι φοβερό το συναίσθημα να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε έναν χώρο στον οποίο υπάρχει διάχυτο ένα overdose (υπερβολική δόση) νεανικής δημιουργίας! Είτε σου αρέσουν αυτά που βλέπεις, είτε όχι, δεν είναι δυνατόν να μην αισθανθείς τη θετική αύρα που «τυλίγει» την πόλη της Νάουσας κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ. Πρόσωπα που δεν έχεις ξαναδεί, χρώματα, εικόνες, μουσική, νεολαία, το πανέμορφο «παραλιακό» πάρκο της Νάουσας και ολίγη… κουλτούρα, συνθέτουν ένα μοναδικό παζλ για τους επισκέπτες.

Ως συνήθως, δεν ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο για να αποθεώσω τους πάντες και τα πάντα, οπότε:

1. Ο κόσμος της Βέροιας. Εδώ και χρόνια έχω συμμετέχει σε μερικές παρέες και συζητήσεις μεταξύ «προβληματισμένων» (υποτίθεται) συμπολιτών μου και δη νέων σε ηλικία. «Τίποτα δεν κάνουμε», «άντε να ‘ρθει το καλοκαίρι να δούμε καμιά παράσταση, να ακούσουμε καμιά συναυλία», «μόνο στην Αθήνα γίνονται σημαντικές εκδηλώσεις, άντε και στη Θεσσαλονίκη», «οι πολιτικοί μας είναι για τα μπάζα», «μέχρι και η Δράμα έχει φεστιβάλ», είναι μερικά από τα σχόλια που ακούω εδώ και χρόνια. Μήπως εμείς οι ίδιοι είμαστε «για τα μπάζα»; Είκοσι λεπτά δρόμος από τη Βέροια και ελάχιστοι Βεροιώτες * πήγαν μέχρι τη Νάουσα για να παρακολουθήσουν μια – δυο προβολές, έστω από περιέργεια ή να πιουν έναν καφέ και να ρίξουν μια κλεφτή ματιά στο δημοτικό θέατρο. Κανένα πρόβλημα, αλλά επιτέλους μην γκρινιάζετε!
2. Το δημοτικό θέατρο Νάουσας. Πέρσι δεν πήγα στο Φεστιβάλ, πήγα πριν δύο χρόνια. Είχα απογοητευτεί παντελώς από την ποιότητα προβολής των ταινιών στην αίθουσα του δημοτικού θεάτρου, αλλά δεν θέλησα να γράψω κάτι τότε μήπως και αποθάρρυνα την εξαιρετική δουλειά των παιδιών της διοργανώτριας «Άρτιον». Έξι ευθείες λευκές γραμμές πάνω στο πανί της προβολής, καθιστούν την προσοχή στις ταινίες αδύνατη. Το μηχάνημα προβολής (projector) προβάλει την εικόνα θολά. Τα ηχεία, που βρίσκονται μόνο δεξιά κι αριστερά της οθόνης, δεν αρκούν ούτε για να καταλάβεις τι λένε οι ηθοποιοί στα ελληνικά! Υπό αυτό το πρίσμα, του θεατή που επιθυμεί να παρακολουθήσει με προσοχή ένα Φεστιβάλ ταινιών, Φεστιβάλ δεν υπάρχει! Φέτος είχα την κρυφή προσμονή ότι οι παραπάνω τραγικές ατέλειες θα είχαν διορθωθεί. Δυστυχώς, αυτό που είδα ήταν και πάλι αποκαρδιωτικό. Αν θέλει ο Δήμος Νάουσας να προσφέρει κάτι πολύ σημαντικό στην πολιτιστική ζωή της πόλης **, να προσφέρει κάτι σημαντικότερο από χρήματα σε αυτό το Φεστιβάλ, είναι να αναβαθμίσει τον εξοπλισμό της αίθουσας! Εγώ ζω στη Βέροια και, όπως και να ‘χει, θα ξαναπάω μια βόλτα στο Φεστιβάλ και του χρόνου. Αν όμως ερχόμουν από τη Θεσσαλονίκη, για να μην αναφέρω πιο μακρινές πόλεις, και έβλεπα αυτήν την κακή ποιότητα εικόνας και ήχου, δεν θα ξαναπήγαινα! Και προτείνω στους διοργανωτές, αν μέχρι τον επόμενο Μάιο τελικά βελτιωθεί κάτι στην προβολή των ταινιών, να μην ξεχάσουν να το αναφέρουν στα διαφημιστικά τους…
3. Οι τελετές έναρξης και λήξης. Είναι απαράδεκτο η αίθουσα να είναι ασφυκτικά γεμάτη από κάθε λογής τοπικούς «επώνυμους» πολιτικούς, παράγοντες και κουλτουριάρηδες στις τελετές έναρξης και λήξης του Φεστιβάλ, ενώ τις υπόλοιπες μέρες η αίθουσα να είναι άδεια!

Για να καταλήξω αισιόδοξα, όπως και ξεκίνησα, αυτό το κείμενο, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην πόλη της Νάουσας. Κάθε φορά που πηγαίνω στο πάρκο, στο μνημείο της Αράπιτσας (πανέμορφη η ξύλινη γέφυρα) και στον Άγιο Νικόλαο, πάντα μένω άφωνος από την ομορφιά του τοπίου, πάντα χαμογελώ και πάντα υπόσχομαι στον εαυτό μου να επιστρέψω! Και δίνω και μια απάντηση στην απορία «γιατί η Νάουσα κατάφερε να γίνει τουριστικός προορισμός, ενώ η Βέροια όχι».


* Εγώ δεν είδα μόνο έναν τον Τάσο Πρωτοψάλτου, που συμμετείχε βέβαια με ένα πειραματικό video.** Και στην καθημερινή ζωή, γιατί όπως πληροφορήθηκα με αυτόν τον εξοπλισμό παρακολουθούν κινηματογραφικές ταινίες οι κάτοικοι της Νάουσας όλο το χρόνο.

"Πληγή" τα οικονομικά των ΟΤΑ

Σε πληγή για τα οικονομικά του κράτους έχουν εξελιχθεί οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ). Κακοδιαχείριση, δανεισμός, ακόμη και καταγγελίες για διασπάθιση δημοσίου χρήματος βαραίνουν τους ΟΤΑ απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα. Φανταστείτε ότι οι «δικοί» μας ΟΤΑ της Ημαθίας, με τα τόσα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, βρίσκονται σε αρκετά καλύτερη κατάσταση από αυτούς της υπόλοιπης χώρας! Στην υπόλοιπη χώρα υπάρχουν Δήμοι που χρωστούν δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ…

Η πολιτική των σλόγκαν

Σε κανονικές συνθήκες, η έλευση στην «κεφαλή» ενός πολιτικού κόμματος, του 35άρη πολιτικού Αλέξη Τσίπρα, θα έπρεπε να μας γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας μας. Αν σκεφτούμε τις ηλικίες των πολιτικών στην Ελλάδα, σίγουρα θα απελπιστούμε… «Πότε θα απαλλαγούμε από δαύτους» σκέφτεται ο μέσος Έλληνας.

NEEΣ ΕΠΟΧΕΣ: Σπεύδε βραδέως...

Κάπως έτσι φαίνεται ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν την αναπτυξιακή προοπτική της πατρίδας μας. Εδώ και δεκαετίες ανακοινώνονται μέτρα για να αναπτύξουμε λίγη παραπάνω ταχύτητα στο παγκόσμιο οικονομικό σκηνικό. Τα μέτρα όμως που έχουν κατά καιρούς εξαγγελθεί κατά της γραφειοκρατίας, σίγουρα κερδίζουν την μερίδα του λέοντος σε σχέση με το σύνολο των πάσης φύσεως εξαγγελιών. Αν κάτι είχε πραγματοποιηθεί, έστω κάτι, σίγουρα θα το είχαμε αντιληφθεί. Και αν όχι εμείς, τότε σίγουρα θα το είχαν αντιληφθεί οι ξένοι φίλοι μας στους διεθνείς οργανισμούς και τις συμμαχίες μας. Εξάλλου, τα στοιχεία που τους στέλνουμε, ως γνωστόν, παρουσιάζουν την κατάσταση στην Ελλάδα τουλάχιστον ωραιοποιημένη.

Ανακοινώθηκε η έκθεση της Διεθνούς Τράπεζας για την επιχειρηματικότητα το 2008. Αυτή η έκθεση, είναι στην ουσία ένας δείκτης αποτελούμενος από πολλές συνιστώσες παραμέτρους, που μας κατατάσσει σε μια γενική σειρά. 100η. Αυτή είναι η θέση μας (με κορυφή φυσικά το 1)… Διαβάστε και γελάστε (ή κλάψτε, αναλόγως).

Στον δείκτη που αφορά την έναρξη επιχείρησης είμαστε στην 152η θέση μεταξύ 178 χωρών. Για να ξεκινήσει μια μικρομεσαία επιχείρηση, απαιτούνται 15 διαδικασίες, για την ολοκλήρωση των οποίων ο επιχειρηματίας χρειάζεται 38 ολόκληρες ημέρες.

Για την έκδοση αδειών ιδρύσεως μικρομεσαίας επιχείρησης, βρισκόμαστε στην 42η θέση καθώς απαιτούνται 15 διαδικασίες και μόλις 169 ημέρες!!! Ενώ όσον αφορά στην καταχώριση ακίνητης περιουσίας είμαστε 93οι, αφού οι σχετικές διαδικασίες είναι 12 και ο απαιτούμενος χρόνος για να διεκπεραιωθούν είναι 23 ημέρες.

Στον δείκτη της απασχόλησης των εργαζομένων (βλ. ελαστικότητα) κοσμούμε την 142η θέση, υπενθυμίζω, μεταξύ 178 χωρών. Προφανώς η άκαμπτη νομοθεσία και το υπάρχον ασφαλιστικό σύστημα ευθύνονται για αυτή την ντροπιαστική θέση.

Στην πρόσβαση στην τραπεζική πίστη, παρόλο τον πλούτο των τραπεζών μας, είμαστε 84οι. Στην προστασία των ξένων επενδυτών 158οι, σε θέματα φορολογίας 86οι, στο διασυνοριακό εμπόριο 65οι και στην επιχειρηματική νομοθεσία 87οι. Καλύτερα τα πάμε στις διαδικασίες πτώχευσης, αφού έχουμε σκαρφαλώσει στην 38η θέση. Εδώ τα πάμε καλά για ευνόητους λόγους…

Πάντως, τα γειτονικά Σκόπια βρίσκονται σε πολύ καλύτερη μοίρα. Μπορεί αυτά τα νουμεράκια να μας φαίνονται και λίγο αστεία, όμως οι ξένοι επενδυτές δίνουν μεγάλη βαρύτητα σε αυτά. Ποια είναι τα επιχειρήματά μας για να προσελκύσουμε ξένα κεφάλαια στην Ελλάδα; Μάλλον όχι οι δείκτες των διεθνών οργανισμών. Περισσότερο πάνω στο τρίπτυχο «ήλιος, θάλασσα, διακοπές» στηρίζουμε την εθνική πολιτική προσέλκυσης επενδυτών. Και μια και αναφέρθηκα, εμμέσως, στον τουρισμό, αξίζει να σημειωθεί ότι η κοντινή Κροατία, μας έχει προσπεράσει επίσης σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες, αφού μας έχει ξεπεράσει ήδη στον τομέα του τουρισμού. Ναι, η Κροατία.

Και μετά ακούμε εξαγγελίες για «έτος ανταγωνιστικότητας» (ήταν το 2005) και άλλα εντυπωσιακά επικοινωνιακά σλόγκαν. Έτσι, λοιπόν, προσπαθεί η χώρα μας να προλάβει τα τρένα των εξελίξεων. Σπεύδει σε εξαγγελίες, μα ποτέ δεν βιάζεται να τις υλοποιήσει.

Μαθήματα προς πάσα κατεύθυνση

Συνέντευξη της Σόνιας Θεοδωρίδου φιλοξένησε η «Καθημερινή της Κυριακής». Προηγήθηκε, βέβαια, το αφιέρωμα που της έγινε από τη ΝΕΤ και την εκπομπή «Έχει Γούστο» από την Μπήλιω Τσουκαλά. Αφορμή αποτελεί η νέα μουσική παράσταση της Σόνιας «Μουσικό Καρέ της Ντάμας» κάθε Δευτέρα και Τρίτη σε μουσική σκηνή της πρωτεύουσας.